Οι καφετέριες της δεκαετίας των 80's (πιάνει και early 90's) ήταν διαφορετικές.
Δεν είχαν ποτέ Ελληνικό όνομα (έστω σχεδόν ποτέ).
Ίσως Γαλλικό, ίσως Ιταλικό, Αμερικάνικο, Ισπανικό κλπ .
Ο Λαλάκης ο εισαγόμενος δεν ονόμαζε ποτέ την καφετέρια του με Ελληνικό όνομα. Ετσι ήταν τότε, όχι πως ήξερε κανένας ιδιοκτήτης της εποχής Αγγλικά.
-Ήταν άντρες .
Μόνο άντρες. Δεν θυμάμαι ούτε μία γυναίκα. Μερικοί ήταν μεγάλης ηλικίας καθώς αυτό το επάγγελμα μπορούσε να θρέψει ολόκληρη οικογένεια. Ήταν μία εποχή που έβρισκες δουλειά σερβιτόρου και σχεδόν δεν σε ένοιαζε το μεροκάματο που θα ''έκλεινες" αφού τα έσοδα από τα πουρμπουάρ ήταν περισσότερα. Γιαυτό άλλωστε οι περισσότεροι μεταγενέστεροι ιδιοκτήτες μπαρ-καφέ ήταν πρώην σερβιτόροι, κάτι που δεν γίνεται σχεδόν με τίποτα να συμβεί σήμερα (να μαζέψεις δηλαδη κεφάλαιο από τις οικονομίες ώς σερβιτόρος).
-Ήταν για τα σημερινά δεδομένα αγενείς!
Τότε δεν το καταλαβαίναμε, νομίζαμε πως έτσι γίνεται. Ερχόταν πχ για παραγγελία και δεν σε πλησίαζε καν, λες και είχες... χτικιό. Σου έκανε νόημα απο τα 5 μέτρα με κλείσιμο του ματιού και περιστορφική κινηση της κεφαλής δεξια αριστερα (το γνωστό νεύμα που σημαίνει "τι θες;") και διάβαζες στα χείλια του (ίσως και να τον άκουγες αμυδρά) να λέει "φραπιδάκι;". Ok δεν μιλούσαν όλοι χωριάτικα, αλλά λίγο που μεγάλωσα επαρχία, λίγο που η ερασιτεχνική αυτή προσεγγιση στο σερβις μοιάζει χωριάτικη, στο μυαλό μου έχω χτίσει την ανάμνηση ότι όλοι μιλούσαν χωριάτικα). Βασικά τώρα θυμήθηκα εκείνο το Amstel "για" Heineken (το γνωστό διαζευτικό "για" ), ναι σίγουρα όλοι μιλούσαν χωριάτικα.
- Ήταν υπερσερβιτόροι.
Βγαίναν έξω από την κουζίνα μοιάζοντας με "κλαρκ", με την "παραμάνα" γεμάτη δεκάδες καφέδες (αν του έπεφτε δεν πληρωνόταν για κάνα δυο μέρες) . Θυμόταν απίστευτα πράματα, αν και εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο ο "φραπές", γλυκός ή μέτριος (το γάλα το είχαν μαζι τους και το έβαζαν στο τραπέζι σου για να μην μπερδεύονται με τις παραγγελιες). Έκαναν υπολογισμούς με το μυαλό γρηγορότερα από κομπιουτεράκι. Προλάβαινε ένας και μόνο σερβιτόρος τραπέζια μέσα, τραπέζια έξω και τραπέζια στο πατάρι (πατάρι καφετέριας=στέκι για χαμούρεμα , στέκι κοπανατζήδων μαθητών, στέκι για παράνομα ζευγάρια κλπ)
Οι βασικοί τύποι ήταν:
-Σκηνοθέτη
(που είχαν χαλαρώσει και πονούσες από τα πλαινά ξύλα )
-Πλαστική
Ή ένδοξη πλαστική "γύφτικη" που κρατάει μέχρι σήμερα. Απλά τότε φάνταζε πολύ μοντέρνα όταν πρωτοβγήκε. Το πλαστικό (και το νάυλον) ήταν ακόμη ένα μαγικό νέο προιόν. Να φανταστείτε τότε η κόκα κόλα η μεγάλη ήταν μόνο σε γυάλινη συσκευασία, δεν είχε βγεί ακόμη η πλαστική.
-Σιδερένια με πλαστική θέση
Συνήθως πορτοκαλί, όπως αυτή πίσω από τον Στάθη Ψάλτη. Μια ολόκληρη γενιά καφετεριών έλιωσε αυτές τις καρέκλες μέχρι να σκουριάσουν και να γίνουν σκόνη.
Άλλες:
- Καφέ, πολύ καφέ.
Φραπέ με γάλα, φραπέ με παγωτό (ναι έπαιζε πολύ, αλλά ήμουν teenager επομένως δεν είμαι σίγουρος πόσο δημοφιλές ήταν στους ενήλικους κύκλους), Ελληνικό πιό σπάνια τότε γιατι οι νεαροί θέλαμε να είναι cool τύποι που παραγγελνουν κάτι της εποχής.
- Τάβλι.
Αν και αναβίωσε πολυ περισσότερο η μόδα του τάβλι στα μέσα της δεκαετίας των 90's, αξίζει να το αναφέρουμε πως όταν έμπαινες σε κάποια καφετέρια στα 80's κάποιοι σίγουρα θα επαιζαν τάβλι. Το αντίθετο θα έβλεπες το 1995, δηλαδή κάποιους να ΜΗΝ παίζουν τάβλι.
- Ποτά
Ποτά αρκετά λιγότερα διότι δεν είχε έρθει ακόμη η εποχή που 22:00 "έκλεινε η μηχανη" και μετά ήταν μπάρ...
- Επιτρεπόταν το τσιγάρο.
Βλέπετε εκείνη την εποχή δεν είχε απαγορευτεί το τσιγάρο όπως τώρα (μόλις γίνατε μάρτυρες ενός ξεκαρδιστικού αστείου...)
Πολυ τσιγάρο πάντως και δεν πιστεύω ότι υπήρχαν εξαερισμοί, δεν θυμάμαι καλά. Δεν ξέρω αν είχαν καν εφευρεθεί.
- Μουσική
Ακομπλεξάριστη μουσική (που σημαίνει παιζω οτι ναναι άφοβα) αλλά ποτέ Ελληνικά. Επειδή η διακόσμηση ήταν σε νηπιακό ακόμη επίπεδο ( και τα κόστη ήταν τρελά σε σχέση με σήμερα), ο μόνος τρόπος για να είσαι διαφορετικός από τους άλλους ήταν η μουσική. Κάποια καφετέρια θα έπαιζε χεβυ μεταλ, κάποια χιτ της εποχής, αλλά σίγουρα καμία δεν θα έπαιζε Ελληνικά. Ελληνικά εκείνη την εποχή για να ακούσεις θα έπρεπε να πας σε "κωλόμπαρο". Το ακους εσύ που μόλις δεις σε καφετέρια dj πας και ζητάς το Σταστεριαπάμε;
-"Λασπωτήρες"
Εντάξει μιλάμε για πολύ χαίτη. Σίχαμα η χαίτη, είχε παραγίνει . Αλλά όχι όσο το μούσι στις μέρες μας. Μόνο η θεία μου δεν έχει αφήσει μούσι ( μουστάκι έχει) . Να σημειωθεί ότι είχα και χαίτη και προσφάτως και μούσι. Θα κράζω όμως γιατί είμαι cool τυπάρα, και γιατί εγώ πατάω τα κουμπάκια σε αυτό εδώ το πληκτρολόγιο, και όχι εσείς. (ok, μια υποψία αστείου υπήρχε σε αυτήν την πρόταση)
-Οι ματιές πηγαίναν σφαίρα
Αν και συμβαίνει και σήμερα , πρέπει να αναφερθεί. Εμπαινε "γκόμενα και την κοιτάζαμε όλα τα χαρμάνια σαν τον Σταθη Ψάλτη. Σίγουρα με επηρεάζει το ότι ως νεαρός και αποτυχημένος στο φλερτ, μου είχε γίνει εμμονή το να κοιτάζω αδιάκριτα κοπέλες μεχρι και σε τρεις καφετέριες απόσταση, αλλά η γενικότερη αδιακρισία των πελατών καφετέριας της εποχής δεν νομίζω να ήταν ιδέα μου.
-Νεαρές ηλικίες.
Σε αντίθεση με σήμερα που βλέπεις στις καφετέριες κάθε ηλικία, εκείνη την εποχή οι μεγάλοι πηγαίναν στα καφενεία και οι νεαροί στις καφετέριες. Οι νέοι εκείνοι έγιναν γονείς και παππούδες και συνεχίζουν να πηγαίνουν στις καφέτεριες γιαυτό και αυτή η αλλάγη.
- Ξεραμένοι καφέδες
Ξεραμένοι καφέδες από το πολύωρο καθισιό στην καφετέρια.
Αυτό το βλέπουμε και σήμερα σε καφετέριες που είναι φοιτητικά στέκια, αλλά στα 80's η καφετέρια για πολλούς ήταν δεύτερο σπίτι. Άσε που συχνά έβλεπες την ίδια παρέα στο ίδιο τραπέζι ακριβώς όπως ο Ρος ο τζόι η Ρέιτσελ και τα άλλα παιδιά στα "φιλαράκια"....
- Παπάκια.
Πολλά παπάκια και μηχανές. Πολλά! Αυτό...
Αν ξέχασα κάτι, παρακαλώ να μου το θυμίσετε στα σχόλια, ή να με διορθώσετε αν έγραψα κάτι λάθος. Η ανάγκη μου να κάνω το κείμενο να μοιάζει χιουμοριστικό ίσως να με έκανε υπερβολικό.
ΟΝΟΜΑ
Δεν είχαν ποτέ Ελληνικό όνομα (έστω σχεδόν ποτέ).
Ίσως Γαλλικό, ίσως Ιταλικό, Αμερικάνικο, Ισπανικό κλπ .
Ο Λαλάκης ο εισαγόμενος δεν ονόμαζε ποτέ την καφετέρια του με Ελληνικό όνομα. Ετσι ήταν τότε, όχι πως ήξερε κανένας ιδιοκτήτης της εποχής Αγγλικά.
ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΙ
-Ήταν άντρες .
Μόνο άντρες. Δεν θυμάμαι ούτε μία γυναίκα. Μερικοί ήταν μεγάλης ηλικίας καθώς αυτό το επάγγελμα μπορούσε να θρέψει ολόκληρη οικογένεια. Ήταν μία εποχή που έβρισκες δουλειά σερβιτόρου και σχεδόν δεν σε ένοιαζε το μεροκάματο που θα ''έκλεινες" αφού τα έσοδα από τα πουρμπουάρ ήταν περισσότερα. Γιαυτό άλλωστε οι περισσότεροι μεταγενέστεροι ιδιοκτήτες μπαρ-καφέ ήταν πρώην σερβιτόροι, κάτι που δεν γίνεται σχεδόν με τίποτα να συμβεί σήμερα (να μαζέψεις δηλαδη κεφάλαιο από τις οικονομίες ώς σερβιτόρος).
-Ήταν για τα σημερινά δεδομένα αγενείς!
Τότε δεν το καταλαβαίναμε, νομίζαμε πως έτσι γίνεται. Ερχόταν πχ για παραγγελία και δεν σε πλησίαζε καν, λες και είχες... χτικιό. Σου έκανε νόημα απο τα 5 μέτρα με κλείσιμο του ματιού και περιστορφική κινηση της κεφαλής δεξια αριστερα (το γνωστό νεύμα που σημαίνει "τι θες;") και διάβαζες στα χείλια του (ίσως και να τον άκουγες αμυδρά) να λέει "φραπιδάκι;". Ok δεν μιλούσαν όλοι χωριάτικα, αλλά λίγο που μεγάλωσα επαρχία, λίγο που η ερασιτεχνική αυτή προσεγγιση στο σερβις μοιάζει χωριάτικη, στο μυαλό μου έχω χτίσει την ανάμνηση ότι όλοι μιλούσαν χωριάτικα). Βασικά τώρα θυμήθηκα εκείνο το Amstel "για" Heineken (το γνωστό διαζευτικό "για" ), ναι σίγουρα όλοι μιλούσαν χωριάτικα.
- Ήταν υπερσερβιτόροι.
Βγαίναν έξω από την κουζίνα μοιάζοντας με "κλαρκ", με την "παραμάνα" γεμάτη δεκάδες καφέδες (αν του έπεφτε δεν πληρωνόταν για κάνα δυο μέρες) . Θυμόταν απίστευτα πράματα, αν και εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο ο "φραπές", γλυκός ή μέτριος (το γάλα το είχαν μαζι τους και το έβαζαν στο τραπέζι σου για να μην μπερδεύονται με τις παραγγελιες). Έκαναν υπολογισμούς με το μυαλό γρηγορότερα από κομπιουτεράκι. Προλάβαινε ένας και μόνο σερβιτόρος τραπέζια μέσα, τραπέζια έξω και τραπέζια στο πατάρι (πατάρι καφετέριας=στέκι για χαμούρεμα , στέκι κοπανατζήδων μαθητών, στέκι για παράνομα ζευγάρια κλπ)
ΚΑΡΕΚΛΕΣ-ΤΡΑΠΕΖΙΑ
Οι βασικοί τύποι ήταν:
-Σκηνοθέτη
(που είχαν χαλαρώσει και πονούσες από τα πλαινά ξύλα )
-Πλαστική
Ή ένδοξη πλαστική "γύφτικη" που κρατάει μέχρι σήμερα. Απλά τότε φάνταζε πολύ μοντέρνα όταν πρωτοβγήκε. Το πλαστικό (και το νάυλον) ήταν ακόμη ένα μαγικό νέο προιόν. Να φανταστείτε τότε η κόκα κόλα η μεγάλη ήταν μόνο σε γυάλινη συσκευασία, δεν είχε βγεί ακόμη η πλαστική.
-Σιδερένια με πλαστική θέση
Άλλες:
- -Μπαμπού με μεγάλη κλίση και μαξιλάρες , σε έπαιρνε ο ύπνος σχεδόν αμέσως.
- -Σιδερένιες που έμοιαζαν με καρέκλες σχολείου αλλά είχαν μαλακή θέση (μουσαμάς + αφρολεξ)
ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ-ΠΡΟΙΟΝΤΑ
- Καφέ, πολύ καφέ.
Φραπέ με γάλα, φραπέ με παγωτό (ναι έπαιζε πολύ, αλλά ήμουν teenager επομένως δεν είμαι σίγουρος πόσο δημοφιλές ήταν στους ενήλικους κύκλους), Ελληνικό πιό σπάνια τότε γιατι οι νεαροί θέλαμε να είναι cool τύποι που παραγγελνουν κάτι της εποχής.
- Τάβλι.
Αν και αναβίωσε πολυ περισσότερο η μόδα του τάβλι στα μέσα της δεκαετίας των 90's, αξίζει να το αναφέρουμε πως όταν έμπαινες σε κάποια καφετέρια στα 80's κάποιοι σίγουρα θα επαιζαν τάβλι. Το αντίθετο θα έβλεπες το 1995, δηλαδή κάποιους να ΜΗΝ παίζουν τάβλι.
- Ποτά
Ποτά αρκετά λιγότερα διότι δεν είχε έρθει ακόμη η εποχή που 22:00 "έκλεινε η μηχανη" και μετά ήταν μπάρ...
- Επιτρεπόταν το τσιγάρο.
Βλέπετε εκείνη την εποχή δεν είχε απαγορευτεί το τσιγάρο όπως τώρα (μόλις γίνατε μάρτυρες ενός ξεκαρδιστικού αστείου...)
Πολυ τσιγάρο πάντως και δεν πιστεύω ότι υπήρχαν εξαερισμοί, δεν θυμάμαι καλά. Δεν ξέρω αν είχαν καν εφευρεθεί.
Ολοκληρωμένη μουσική λύση για επαγγελματικούς χώρους.
- Μουσική
Ακομπλεξάριστη μουσική (που σημαίνει παιζω οτι ναναι άφοβα) αλλά ποτέ Ελληνικά. Επειδή η διακόσμηση ήταν σε νηπιακό ακόμη επίπεδο ( και τα κόστη ήταν τρελά σε σχέση με σήμερα), ο μόνος τρόπος για να είσαι διαφορετικός από τους άλλους ήταν η μουσική. Κάποια καφετέρια θα έπαιζε χεβυ μεταλ, κάποια χιτ της εποχής, αλλά σίγουρα καμία δεν θα έπαιζε Ελληνικά. Ελληνικά εκείνη την εποχή για να ακούσεις θα έπρεπε να πας σε "κωλόμπαρο". Το ακους εσύ που μόλις δεις σε καφετέρια dj πας και ζητάς το Σταστεριαπάμε;
ΘΑΜΩΝΕΣ
-"Λασπωτήρες"
Εντάξει μιλάμε για πολύ χαίτη. Σίχαμα η χαίτη, είχε παραγίνει . Αλλά όχι όσο το μούσι στις μέρες μας. Μόνο η θεία μου δεν έχει αφήσει μούσι ( μουστάκι έχει) . Να σημειωθεί ότι είχα και χαίτη και προσφάτως και μούσι. Θα κράζω όμως γιατί είμαι cool τυπάρα, και γιατί εγώ πατάω τα κουμπάκια σε αυτό εδώ το πληκτρολόγιο, και όχι εσείς. (ok, μια υποψία αστείου υπήρχε σε αυτήν την πρόταση)
-Οι ματιές πηγαίναν σφαίρα
Αν και συμβαίνει και σήμερα , πρέπει να αναφερθεί. Εμπαινε "γκόμενα και την κοιτάζαμε όλα τα χαρμάνια σαν τον Σταθη Ψάλτη. Σίγουρα με επηρεάζει το ότι ως νεαρός και αποτυχημένος στο φλερτ, μου είχε γίνει εμμονή το να κοιτάζω αδιάκριτα κοπέλες μεχρι και σε τρεις καφετέριες απόσταση, αλλά η γενικότερη αδιακρισία των πελατών καφετέριας της εποχής δεν νομίζω να ήταν ιδέα μου.
-Νεαρές ηλικίες.
Σε αντίθεση με σήμερα που βλέπεις στις καφετέριες κάθε ηλικία, εκείνη την εποχή οι μεγάλοι πηγαίναν στα καφενεία και οι νεαροί στις καφετέριες. Οι νέοι εκείνοι έγιναν γονείς και παππούδες και συνεχίζουν να πηγαίνουν στις καφέτεριες γιαυτό και αυτή η αλλάγη.
- Ξεραμένοι καφέδες
Ξεραμένοι καφέδες από το πολύωρο καθισιό στην καφετέρια.
Αυτό το βλέπουμε και σήμερα σε καφετέριες που είναι φοιτητικά στέκια, αλλά στα 80's η καφετέρια για πολλούς ήταν δεύτερο σπίτι. Άσε που συχνά έβλεπες την ίδια παρέα στο ίδιο τραπέζι ακριβώς όπως ο Ρος ο τζόι η Ρέιτσελ και τα άλλα παιδιά στα "φιλαράκια"....
- Παπάκια.
Πολλά παπάκια και μηχανές. Πολλά! Αυτό...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ολοκληρωμένη μουσική λύση για επαγγελματικούς χώρους.
